Toen Michelangelo zijn vijf-en-een halve meter hoge blok marmer geleverd kreeg, wist hij: mijn meesterwerk, dé David, zit er al in. Ik hoef slechts weg te hakken wat het niet is, en het kunstwerk zal verschijnen. Zo ook Andries Tunru. Blijmoedig en voortvarend breekt hij het soms eeuwenoude gesteente open en hakt, sjort en zaagt tot niets anders dan de kern overblijft. Niet met beitels en hamers, maar met de gereedschappen die hij zo goed beheerst: messcherpe grappen, bruisende verhalen en verbluffende improvisaties. Marmer is Andries’ meest persoonlijke voorstelling tot nu toe. Over een stiefvader met smetvrees, huisraad dat door de kamer vliegt, en opgevoed worden met het ietwat verknipte ‘pluimenspel’. Fijn om Andries weer in Houten te ontvangen!
